Monika Miszczyszyn

Wiedzy, umiejętności, doświadczenia używam do uzyskania możliwe
całościowego obrazu nastolatka, jego funkcjonowania w życiu
codziennym, poznania sposobu przeżywania siebie, innych, przede
wszystkim bliskich oraz widzenia świata - na ile wydaje się on
miejscem bezpiecznym i ciekawym. Nazwanie mocnych stron, zasobów,
trudności służy mi do zrozumienia mechanizmów powodujących problemy
w funkcjonowaniu oraz do poszukiwania odpowiedzi na pytanie, czego
nastolatek potrzebuje, by je poprawić. Nade wszystko staram się
oszacować, na ile to funkcjonowanie jest wynikiem rozwijającej się
choroby, jedynym aktualnie dostępnym sposobem radzenie sobie w
niesprzyjających warunkach stwarzanych przez otaczające go środowisko
czy jest normą rozwojową. Po to, żeby zaproponować
zindywidualizowaną propozycję oddziaływań, które mają służyć
dobrostanowi psychicznemu, w tym przede wszystkim rozwojowi.

Nie naprawiam "zepsutych" dzieci. Nie umiem. Myślę też, że dzieci
się "nie psują". Mają zindywidualizowany zakres potrzeb i poziomu ich
zaspokojenia. Nie są tego świadome, niekoniecznie umieją to wyrażać
w dostępny dla innych sposób i nie zawsze - z różnych powodów -
mogą uzyskać to, czego potrzebują. Swoją rolę rozumiem, jako
porządkowanie tego stanu rzeczy, nazywanie tego, co się dzieje,
wiązanie doświadczeń ze stanami, poszukiwanie dostępnych rozwiązań
z szacunkiem i życzliwością dla zainteresowanego.

Prywatnie najchętniej przekopuję, sieję, sadzę i słucham, jak
rośnie.